چو عقل و هوش و گوشم نیست میزان
گرفتارم       به         دام          بی تمیزان

مرا     در      قوّه ی     تشخیص  ،  تردید
چو    وارد شد  ،  شدم   از   حق گریزان

نبودم      چون     سبکبال   و   سبکروح
در    این    وادی  شدم  افتان  و  خیزان

دریغا        یاعلی        گویان        نبودم
مهیّا       در       صف       باطل ستیزان

پریشان    چون   بنات النّعشمان  کرد
ز     بیداد      فلک      داد   ای    عزیزان

بهاران     در      بهاران     آمد   و   رفت
اسیرم        در         خزان       برگریزان.
***
بر    پارچه ای   تنیده  از جنس دبیت
خطّاط     ازل    نوشته ، ناکرده  ادیت
بر     مرد و زن     چغر     مبارک باشد
پاییز    ،    بهار      شاعران    درِ پیت!
*
دیوانه    دلم     ز گفتگو    می شکند
یأس    آمده    قاب   آرزو   می شکند
اینسان که خزان گرفته سرتاسر باغ
آواز   پرنده    در     گلو      می شکند
*
جمعی که  مرامشان خزانپایی بود
سهم  دلشان  هماره   تنهایی بود
با  یک   گل   کاغذی   فریبم    دادند
زیرا    که    بهارشان    مقوایی بود.